An Milër (1923 - 2004 )

Sigurisht! Ju lutem, më jepni biografinë që dëshironi të përkthehet në shqip

Johnnie Lucille Collier (12 Prill 1923 – 22 Janar 2004), e njohur profesionalisht si Ann Miller, ishte një kërcimtare, këngëtare dhe aktore amerikane. Ajo është më së shumti e kujtuar për punën e saj në filmat muzikorë të Hollywood-it klasik të viteve 1940 dhe 1950

Në moshën 13 vjeçare, në vitin 1936, Miller u bë një showgirl në Bal Tabarin. Ajo u punësua si valltare në "Black Cat Club" në San Francisco (raportohet se u tha atyre se ishte 18 vjeç). Aty u zbulua nga Lucille Ball dhe skautin e talenteve/komikun Benny Rubin (ndonëse disa burime thonë se kjo ndodhi në Bal Tabarin). Kjo e çoi Miller në marrjen e një kontrate me RKO në vitin 1936, në moshën 13 vjeçare (ajo gjithashtu u tha atyre se ishte 18 vjeç dhe duket se ofroi një certifikatë lindjeje të falsifikuar, e siguruar nga babai i saj - me emrin "Lucy Ann Collier") dhe ajo qëndroi atje deri në vitin 1940

Në vitin 1941, ajo nënshkroi me Columbia Pictures, ku, duke filluar me "Time Out for Rhythm", luajti në 11 muzikale B nga viti 1941 deri në vitin 1945. Në korrik 1945, ndërsa Lufta e Dytë Botërore ende po vazhdonte në Paqësor, ajo pozoi në një kostum banje si një vajzë pin-up për revistën Yank. Ajo e përfundoi kontratën e saj në vitin 1946 me një film "A", "The Thrill of Brazil". Reklama në revistën Life paraqiste këmbën e Miller-it në një çorape të madhe, të kuqe, me një lidhëse si "T" në "Thrill". Ajo përfundimisht arriti suksesin e saj në muzikale të Metro-Goldwyn-Mayer si "Easter Parade" (1948), "On the Town" (1949) dhe "Kiss Me Kate" (1953)

Miller ishte e njohur për shpejtësinë e saj në kërcimin me tak. Publikistët e studios shpikën njoftime për shtyp që pretendonin se ajo mund të kërcente 500 herë në minutë, por në të vërtetë, zëri i "500" takimeve ultra të shpejta u regjistrua më vonë. Pjesa e skenës ishte e lyer me dyll dhe shumë e rrëshqitshme për këpucët e zakonshme të tak, prandaj ajo duhej të kërcente me këpucë që kishin gomë në thembër. Më vonë, ajo do të regjistronte zërin e takimeve ndërsa shikonte filmin dhe në të njëjtën kohë kërcente mbi një "tapë" për të përputhur hapat e saj me ato në film

Karriera e saj në film përfundoi efektivisht në vitin 1956, pasi sistemi i studiot humbi forcën përballë televizionit, por ajo mbeti aktive në teatër dhe në televizion. Ajo luajti në Broadway në muzikalin "Mame" në vitin 1969, ku mahniti publikun me një numër tap-dance të krijuar posaçërisht për të. Në vitin 1979, ajo befasoi audiencat në shfaqjen Broadway "Sugar Babies" me kolegun e saj të MGM-së, Mickey Rooney, e cila bëri një turne të gjerë në Shtetet e Bashkuara pas përfundimit në Broadway. Në vitin 1983, ajo fitoi Çmimin Sarah Siddons për punën e saj në teatrin e Çikagos. Ajo u shfaq në një episod të veçantë të vitit 1982 të "The Love Boat", e shoqëruar nga legjendat e tjera të showbiz-it Ethel Merman, Carol Channing, Della Reese, Van Johnson dhe Cab Calloway në një histori që i paraqiste ata si të afërm më të moshuar të personazheve të rregullt të shfaqjes. Performanca e saj e fundit në skenë ishte një prodhim i vitit 1998 i "Follies" të Stephen Sondheim, ku ajo luajti Carlotta Campion, një personazh të fortë, dhe mori vlerësime të shkëlqyera për interpretimin e saj të këngës "I'm Still Here"

Për kontributin e saj në industrinë e filmit, Miller ka një yll në Hollywood Walk of Fame në 6914 Hollywood Blvd. Në vitin 1998, një Yll i Palmës së Artë në Palm Springs, Kaliforni, iu dedikua asaj. Për të nderuar kontributin e Miller në vallëzim, Institucioni Smithsonian ekspozon palën e saj të preferuar të këpucëve të vallëzimit, të cilat ajo i emërtoi me shaka "Moe dhe Joe"